ఐ హేట్ గవర్నమెంట్ స్కూల్స్ రే.....!!!

ఈ రోజు వ్యాన్ కాస్త రిపేర్ ఉందిసార్... మీరే ఎలాగైనా బాబును తీసుకెళ్ళండని ఫోన్ రావటంతో,

ట్యూషన్ నుంచి మావాణ్ణి తీసుకురావటానికి వెళ్ళా!

మా వాడితో పాటు ఇంటికి దగ్గర్లోనే ఉండే మరో అబ్బాయి కూడా కారెక్కాడు...

మా వాడు చదివేది కేంద్రీయ విద్యాలయ... ఆ అబ్బాయిది.... ప్రైవేటు కాన్వెంట్ స్కూలు...

ఇద్దరూ మాట్లాడుకుంటున్నారు....

ఆ అబ్బాయికి కోరుకొండ సైనిక్ స్కూల్లో సీటు వచ్చిందనీ ... అక్కడికి వెళ్ళిపోతున్నాననీ చెప్పాడు...

వాళ్ళిద్దరి మాటల్లో మరో మిత్రుడి ప్రస్తావన వచ్చింది.... అతనే స్కూల్ అని అడిగాడు ఆ అబ్బాయి...

మావాడు.... స్కూల్ పేరు  చెప్పాడు...!

ప్రైవేటా? గవర్నమెంటా? అన్నాడా అబ్బాయి....

నాన్నా ఏదో అంటారుగదా వాటిని... అని నా వైపు తిరిగాడు...

ఎయిడెడ్ స్కూల్ అని చెప్పా...

అంటే స్కూల్ కు గవర్నమెంట్ సాయం చేస్తుంది.... అని వివరించా...!

‘‘ఐ హేట్ గవర్నమెంట్ స్కూల్స్ రే’’ అన్నాడా అబ్బాయి ఉన్నట్టుండి...

మా వాడికి కాస్త అహం దెబ్బతింది... మాది సెంట్రల్ గవర్నమెంటు స్కూల్ అన్నాడు...

సెంట్రల్ గవర్నమెంట్ అయినా గవర్నమెంటే గదా అన్నాడా అబ్బాయి...

కానీ మా స్కూల్లో బాగా చెబుతారు తెలుసా? అని సమర్థించుకున్నాడు మావాడు...

వాళ్ళ సంభాషణలోకి దూరి... గవర్నమెంటు స్కూలంటే ఎందుకు అసహ్యం అని అడగాలనిపించింది... అంతలోనే....

ఆ అబ్బాయి.... ‘‘కోరుకొండ స్కూల్లో చదివితే ఎన్.డి.ఎ. లో సీటొస్తుంది... తర్వాత మంచి గవర్నమెంట్ ఉద్యోగం వస్తుందట... మా నాన్న చెప్పాడు... అందుకే వెళుతున్నా... ’’ అని చెప్పాడు...

మా వాడు... కోరుకొండ సైనిక్ స్కూల్ ప్రైవేటా? గవర్నమెంటా? అని అడిగాడు!

అంతలో ఆ అబ్బాయి ఇల్లొచ్చింది... బాయ్ రా.... ... థ్యాంక్స్ అంకుల్... అంటూ దిగిపోయాడు...

సమాధానం ఇవ్వకున్నా.... ఆ అబ్బాయి మనసులో మా వాడు అడిగిన ప్రశ్న గింగురుమంటుందని నాకు తెలుసు...

నిజమేగదా.....

మనకు గవర్నమెంటు... స్కూళ్ళకు వెళ్ళం...

గవర్నమెంటు ఆస్పత్రులకు వెళ్ళం....

గవర్నమెంటు ఉద్యోగం మాత్రం కావాలి....

మన పిల్లలకు కూడా అదే నేర్పుతున్నాం...

అందుకే ఇందాక ఆ అబ్బాయి అలా అనటంలో తప్పులేదనిపించింది...

నిజానికి ఆ అబ్బాయి చదువుతోంది... మంచి కాన్వెంట్ లోనే అయినా మళ్ళీ ట్యూషన్ పంపించటం తప్పనిసరి అవుతోంది...

ఇప్పుడు వెళుతోంది కూడా కోరుకొండ సైనిక్ స్కూలు గవర్నమెంటుదే...

నిజానికి ప్రైవేటు వాటితో పోలిస్తే... గవర్నమెంటు స్కూళ్ళలో మంచి శిక్షణ పొందిన టీచర్లుంటారు...

అయినా మనకు వాళ్ళపై నమ్మకం ఉండదు...

కారణం.... పట్టించుకొని చెప్పరని.... శ్రద్ధ తీసుకోరేమోనని...

ఇందులో కొంత నిజం కూడా లేకపోలేదు....

మా చెల్లి గవర్నమెంటు స్కూల్లో ఫిజిక్స్ చెబుతుంది....

చెప్పాలన్న తపన ఉంది.....

‘‘ఈ పిల్లలకు ఎంత చెప్పినా బుర్రలకు ఎక్కదురా?’ అందోసారి....

జెమ్స్ కు నువ్వు చెప్పేదేంటి? యావరేజ్ బిలో యావరేజ్ లాంటి వారికి చెప్పి పైకి తీసుకొస్తేనే గొప్ప అన్నాను...

‘‘ జెమ్స్ అని కాదు...  వీళ్ళలోనూ మంచిగా చదివేవాళ్ళు... కష్టపడితే తయారయ్యేవాళ్ళూ ఉంటారు... కానీ ఒకరో ఇద్దరో... మిగిలిన వాళ్ళంతా... మెజార్టీ.... బిలో యావరేజ్ లాంటి వారికంటే తక్కువ స్థాయి వాళ్ళు ! గవర్నమెంట్ స్కూళ్ళలో ఇలాంటి వాళ్ళే మిగులుతున్నారిప్పుడు... ఏమాత్రం కొద్దిగా చదివించే స్థోమత ఉన్నా ప్రైవేటుకే పంపిస్తున్నారు. నా బిడ్డనే తీసుకో.... ప్రైవేటుకే పంపిస్తున్నాను... అక్కడి టీచర్లకు పద్ధతిగా చెప్పటం రాదని నాకు తెలుసు... మాకంటే బాగా చెప్పలేరనీ తెలుసు... అలాగని మా స్కూల్లో వేయలేను... వేసే రిస్క్ తీసుకోలేను... అక్కడ రుద్దయినా చదివిస్తారు... ఇక్కడ మేం... బాగానే చెబుతాం... కానీ... శ్రద్ధ తీసుకోం... హోం వర్క్ల్ లివ్వం... ఇచ్చినా చేశారా లేదా అని చూడం... మేం చెప్పినా చెప్పకున్నా పట్టించుకునే వాళ్ళు లేరు... ఒకవేళ నేను బాగా చెప్పినా... అందరు టీచర్లూ అలాగే చెబుతారని గ్యారెంటీ లేదు..  కాబట్టి నా బిడ్డను చేర్పటానికి నాకు ధైర్యం లేదు...’’

అంటూ ఏకరువు పెట్టింది....

మా చిన్నప్పుడు ఊర్లో ఒకటే గవర్నమెంటు స్కూలుండేది...

కలెక్టర్ కొడుకైనా... కూలీ పిల్లలైనా దానికే రావాలి.... టీచర్ల పిల్లలైనా అంతే...

కాబట్టి స్కూళ్ళలో చదువు శ్రద్ధగా ఉండేది....

.కనీసం. ఉన్నట్లు అనిపించేది...

కానీ ఇప్పుడు ... మానసికంగా మనకు ఆ ధైర్యం లేదు...

టీచర్లకు లేదు... సమాజానికి లేదు....

ప్రైవేటులో వేస్తే మా వాళ్ళు వెనకబడి పోతారేమో.... అనే ఆందోళన!

ప్రైవేటుస్కూళ్ళతో పోటీపడి మంచి విద్యార్థులను తయారు చేస్తున్న మంచి గవర్నమెంటు స్కూళ్ళు ఉన్నాయి... కానీ వాటి సంఖ్య చాలా తక్కువ.

కోరుకొండ సైనిక్ స్కూలు గవర్నమెంటుదే....

కేంద్రీయ విద్యాలయాలు... గవర్నమెంటువే...

నవోదయలు... గవర్నమెంటువే...

వాటిలో చోటు కోసం ఎందుకని తపిస్తున్నారు...

కారణం... అక్కడ క్రమశిక్షణ... ఉంటుందనే నమ్మకం

వాతావరణం బాగుంటుందని నమ్మకం...

వసతులు బాగా ఉంటాయని నమ్మకం...

టీచర్లు బాగా చెబుతారనే నమ్మకం....

చదువొస్తుందనే నమ్మకం...

ఇవన్నింటిలో వాస్తవంగా లోపాలున్నా...కేవలం నమ్మకం ఒకటే వాటి వైపు ఆకర్షింపజేస్తుంది...

 అదే నమ్మకం  రాష్ట్ర ప్రభుత్వ స్కూళ్ళపై లేదు...

టీచర్ల, గవర్నమెంటు ఉద్యోగుల పిల్లలను తప్పనిసరిగా గవర్నమెంటు స్కూళ్ళలోనే చదివించాలని అని ఆదేశాలిస్తే పరిస్థితి మారుతుందేమో?

ఇది చెట్టు ముందా... విత్తనంముందాలాంటిదే...! 

సిటీ లైఫ్ ....

రాత్రి ఇంటికెళ్ళేసరికి... పక్కింటి ముందర ఫంక్షన్ ఏదో జరుగుతోంది...

ఏంట్రా అని అడిగా మా అబ్బాయిని...

పక్కింటి ఆంటీవాళ్ళింట్లో పై పోర్షన్లో ఉండేవాళ్ళ ఇంట్లో బర్త్ డే అంట...అన్నాడు..

వాడవాళ్ళెవరూ కన్పించలేదు నాకు..

రాత్రి పదిన్నరైంది....

ఇంటి ముందరి అపార్ట్ మెంట్లోంచి భాజాభజంత్రీలు... (బ్యాండ్)

మోగుతున్నాయ్...

ఏంటని బయటికెళ్ళి బాల్కనీలోంచి చూశా...

సెల్లార్లో... ఆడవాళ్ళు ... ముఖం నిండా కొంగులు కప్పుకొని

రాజస్థానీ సంప్రదాయ నృత్యం చేస్తూకన్పించారు...

ఆ అపార్ట్ మెంట్లో అద్దెకుంటున్న మార్వాడీల ఇంట్లో పెళ్ళి సందడిలా ఉంది...

అది పెళ్ళో నిశ్చితార్థమో... తెలియదు

అందుకే పెళ్ళి సందడన్నాను...

ఉదయం ఆఫీస్ కు తయారవుతుంటే... మళ్ళీ భాజాలుమోగాయి...

ఈసారి చూస్తే....

సూటూబూటులో ఓ అబ్బాయి కనిపించాడు...

చేతిలో ఓ జొన్నకంకిలాంటి పొడవాటి దండం ఉంది...

సంప్రదాయ టోపీ పెట్టారు... అమ్మాయిలంతా మార్వాడీభాషలో పాటలు పాడుతూ వెంటరాగా ... పెళ్ళికొడుకు గేట్ దగ్గరకొచ్చాడు... గేట్ మూలకు స్తంభంలా ఉంది... దానికే పూజ చేశారు... ఊర్లో ఉండే పందిరి పూజలాంటిదై ఉంటుంది....

కొద్ది సేపటి తర్వాత భజంత్రీల జోరు పెరిగింది....

అప్పటిదాకా వెంట ఉన్న అమ్మాయిలు... డాన్స్ చేయటం మొదలెట్టారు... సంప్రదాయ నృత్యమే...

పెద్దవాళ్ళు కూడా వాళ్ళకు తోడుగా కలిశారు...

మగవాళ్ళు మాత్రం చూస్తూ నిలబడ్డారు...

ఆశ్చర్యమనిపించింది....

ఎందుకంటే... మామూలుగా మార్వాడీల్లో... చాలామంది అమ్మాయిలు ముఖం మీది నుంచి కొంగు కప్పుకొని ఉంటారు...  రోడ్డుమీద నడిచేటప్పుడు కూడా...

అలాంటిది  నడిరోడ్డుపై ఆనందంగా ... స్వేచ్ఛగా వాళ్ళు డాన్స్ చేస్తుంటే... మగవాళ్ళు నిలబడి చూస్తుండటం...

బహుశా ఇది ఆచారంలో భాగమేమో అనిపించింది...

ఆచారానికి పట్టువిడుపులూ అందమేనేమో...

సర్లెండి ఇదంతా పక్కనబెడితే...

ఆ మార్వాడీ కుటుంబం తెలుసుగాని...

ఆ పెళ్ళి పిల్లాడిని మాత్రం ఎప్పుడూ చూసిన గుర్తులేదు...

మరి ఎవరబ్బా..?  ఇంతకూ

ఇది పెళ్ళా... నిశ్చితార్థమా?

మా పనిమనిషినడిగా....

ఎదురింటి అపార్ట్ మెంట్లో తన మిత్రుల సాయంతో తెలుసుకొని సమాచారం తీసుకొచ్చింది...

ఏమో వాళ్ళకూ తెలియదంట.... అని

ఎదురింటి వాళ్ళం మాకు తెలియలేదంటే  ఫర్వాలేదు... కనీసం ఒకే అపార్ట్ మెంట్లో ఉంటున్న వాళ్ళకు కూడా తెలియలేదంటే బాధేసింది...

రాత్రి బర్త్ డే ఫంక్షన్... ఈ పెళ్ళి. వేడుక... అన్నీ... ఎవరికి వారే

ఇదేనేమో సిటీ లైఫంటే...

ఇదే ఊర్లోనైతే....

ఇలాగే ఉండేదా?

ఎవరింట్లోనైనా పెళ్ళంటే... పదిరోజుల ముందు నుంచే... పక్కింట్లో కాదు... వీధివీథంతా హడావుడి...

తమదే వేడుకన్నట్లు కలసిపోతారు...

పనులెక్కడికొచ్చాయనో.... చేయటానికేమైనా పనులున్నాయా అనో..

వచ్చి మరీ అడిగిపోతారు....

ఇక అసలురోజైతే అంతా ఇక్కడే ఉండిపోతారు....

పెళ్ళిళ్ళ దాకా ఎందుకు...

మా అమ్మానాన్నా హైదరాబాద్ నుంచి ఊరికెళితే...

వాళ్ళు బయల్దేరటానికి వారం రోజుల ముందు నుంచే హడావుడి మొదలవుతుంది...

నాన్నవాళ్ళు వస్తున్నారని... చుట్టుపక్కల వాళ్ళు పనిమనిషిని పిలిపించి ఇల్లు కడిగించి పెడతారు...

నాన్నవాళ్ళు వెళ్ళిన రోజున మధ్యాహ్నం మా ఇంటికంటే... రాత్రి మా ఇంటికి అంటూ రెండుపూటలా భోజనాలకు ముందస్తు ఆహ్వానం పలుకుతారు...

రోజూ కూరగాయల కోసం మార్కెట్ కు వచ్చే వాళ్ళలో కనీసం నలుగురైదుగురైనా

ఇంట్లోకి వచ్చి సార్ ఎలా ఉన్నారు... అంటూ పలకరించి చాయ్ తాగి వెళతరాు...

నాన్నవాళ్ళు తిరిగి వచ్చేటప్పుడు వాళ్ళను దగ్గరుండి మరీ బస్సెక్కిస్తారు..

వచ్చాక క్షేమంగా చేరుకున్నారా అని కబుర్లాడుతారు...

అదే మనుషులంగదా....

పల్లెటూర్ల నుంచి పట్నాలకు రాగానే మారిపోతామేం?

పల్లెటూర్లో  ఉండే బంధాలు ... అనుబంధాలు...

పట్నాలకు రాగానే మాయమవుతాయా?

కొడవటిగంటి గారన్నట్లు....

ఆకాశంలో పైకి వెళ్ళే కొద్దీ... ఆక్సీజన్ తగ్గినట్టే...

జీవితంలో పైకి వెళ్ళేకొద్దీ... బంధాలు బలహీనపడతాయంటే ఇదేనేమో....

అయినా పల్లె వీడి పట్నానికొస్తే... పైకొచ్చినట్లా?

వీక్.... ఎండ్.....

నాన్నా.... వీకెండ్ కదా... ఎక్కడికైనా పోదామా?

ఎక్కడికిరా? అన్నాను...

ఎక్కడికైనా... తీసుకెళ్ళు....

బిర్లామందిర్? అన్నాను...

ఎప్పుడూ గుళ్ళేనా.... ఏదైనా ఆడుకునే ప్లేస్ కు తీసుకెళ్ళు....

ఐమాక్స్ కు....  లేదంటే జలవిహార్.....

మొదలు ఎక్కడికైనా అన్నవాడు.... ఇలా లిస్ట్ చెప్పేస్తున్నాడు...

చివరకు అలా తిరిగి.... ఫలానా చోట తినేసి వద్దాం... అంటూ ముగించేశాడు...

మా చిన్నప్పుడు ఇలాగే అడిగామా అమ్మానాన్నల్ని?

నాకైతే ఎన్నడూ అడిగినట్టు గుర్తులేదు...

అసలు వీకెండ్ అనే కాన్సెప్టే తెలీదు...

తెలీదేంటి... అసలు లేనే లేదు...

శనివారం... ఆదివారాలకు ప్రత్యేకతమీ లేదు....

వీకెండ్ అంటూ వాటిని మిగిలిన వారాల్లోంచి వేరు చేసి చూసింది లేదు....

ఆ రెండు రోజుల్లో ఎటు వెళ్ళాలంటూ.... ప్లానింగ్ చేసింది లేదు.....

ఆ మాటే అంటే.... మావాడు ఏం ఎందుకలా? మరి శని, ఆదివారాలేం చేసేవారు? అన్నాడు....

అవును నిజమే...  ఏం చేసేవారం?

ఇప్పుడనిపిస్తున్న వీకెండ్ అప్పుడెందుకు అనిపించలేదు?

ప్రతిరోజూ స్కూల్ నుంచి రాగానే... బ్యాగ్ లు పడేసేది... ఆడుకోవటానికి వెళ్ళేది....

సాయంత్రం వచ్చాక.... అరగంటో... గంటో చదువుకొని... నిద్రపోయేది....

అంతే... రోజూ ఇదే తంతు....

ఆటలంటే ఎన్ని ఆటలని...?

క్రికెట్... వాలీబాల్, బ్యాడ్మింటన్.... కబడ్డీ... బాల్ బ్యాడ్మింటన్..... ఆడని ఆటలేదు...

గమ్మత్తమేంటంటే....

అప్పటిదాకా... మాకు చదువు చెప్పిన టీచర్లే సాయంత్రం అయ్యేసరికి మాతో పాటు కలసి ఆడేవాళ్ళు...

భలే ఉండేది..... ఇవే కాదు....

వానలు పడగానే.... సలాక (ఇనుప చువ్వ) తీసుకొని.... తడినేలలో విసురుకుంటూ వెళ్ళేవాళ్ళం.... నిటారుగా కుచ్చుకోకుండా... ఫ్లాట్ గా చువ్వ పడిపోయిందంటే... ఇంకొడడు మొదలెట్టేవాడు... అలా వెంచుకుంటూ.....

ఆరుద్ర పురుగులు పట్టుకొని... అగ్గిపెట్టెల్లో దాచడం....

సీతాకొలుక చిలకల్ని పట్టడానికి ప్రయత్నించటం....

గొంగడిపురుగుల్ని ఇంట్లోకి రానీకుడా చూడటం...

అప్పడాల గుర్రాలతో ఆడటం....

చివరకు టెన్త్ క్లాస్ అయ్యాక కూడా...

ఊరి చివర్లో ఉన్న టింబర్ డిపోలో వేలానికి పెట్టిన....

కలప దుంగల వెనక దాక్కుంటూ... దాగుడుమూతలాడాం....

నిజానికి ప్రతిరోజూ డే ఎండ్ ను అద్భుతంగా... ఎంజాయ్ చేసేవాళ్ళం...

ఒక్కమాటలో చెప్పాలంటే... ప్రతి రోజునూ  వీకెండ్ లాగానే ఎంజాయ్ చేసేవాళ్ళం...

అనుక్షణం ప్రకృతి ఒడిలో పరవశించేవాళ్ళం....

అందుకే... శని ఆదివారాలంటే వేరుగా ఉండేది కాదు...

వీకెండ్ అంటూ ప్రత్యేకంగా ఏమీ అవసరం రాలేదు....

ఇంకా... ఆదివారం వస్తే... ఆడటానికి టీచర్లు రారని...

ఎందుకొచ్చిందా ఈ ఆదివారమని బాధపడేవాళ్ళం...

కానీ ఈతరానికొచ్చేసరికి....

స్కూలు... స్కూలు కాగానే.. రెండు గంటల సేపు ట్యూషన్లు...

అప్పటికల్లా చీకటిపడుతుంది....

వెంటనే... టీవీ ముందుకొంచెం సేపు కూర్చొని.... పోగోనో... కార్టూన్ నెట్ వర్క్ .... చూడగానే...

తిని తొంగోవటం...

ఓ ఆరుద్ర పురుగు తెలవదు..... గొంగడిపురుగు తెలవదు...

అన్నీ.... పుస్తకాల్లోనే....

ప్రకృతంతా బొమ్మల్లోనే....

అందుకే... వీకెండ్లూ.... వీక్ బిగినింగ్లూ..........

సెలవుల కోసం ఎదురుచూపులు...

బంద్ ల కోసం జిందాబాద్ లు.....

ఎందరో మగానుభావులు... అందరికీ వణక్కం

త్యాగరాజ ఆరాధనోత్సవాలు....

టీవీలో చూపిస్తున్నారు...

ఎక్కడ నాన్నా ఇది జరుగుతోందన్నాడు  తొమ్మిదో తరగతి చదువుతున్న

మా పెద్దబ్బాయి...

తంజావూరు... తిరువయ్యార్... అని చెప్పా...

తమిళనాడు తంజావూరా? అన్నాడు...

ఔనన్నట్లు తలూపా

మరి తమిళియన్స్ తెలుగులో పాడుతున్నారేంటి? అన్నాడు....

త్యాగరాజు తెలుగుదనం గురించీ... పంచ  కృతుల గురించీ... వాడికి వివరించి.... పంపించాక అన్పించింది...

నిజమేగదా... ఈ తమిళులిలా పాడకుండుంటే... త్యాగరాజు ఏమయ్యేవాడో?

తెలుగువాడైనా త్యాగరాజును బతికిస్తున్నందుకు తమిళతంబిలకు థ్యాంక్స్ చెప్పాల్సిందే...

లేదంటే చాలామంది లాగే ఆయన్నూ ఎన్నడో చరిత్రలోకలిపేసే వాళ్ళం...

గమ్మత్తేమంటే... నిన్నటి హిందూ పేపర్లో గుడిపూడి శ్రీహరిగారు

బెంగళూరు నాగరత్నమ్మ గురించి రాసిన ఆర్టికల్ కన్పించింది...

ఆమె ఓ దేవదాసి... కన్నడిగ...

తన ఆస్తి పాస్తులన్నింటినీ అమ్మి... దుమ్ము కొట్టుకుపోయిన త్యాగరాజు సమాధిని జీర్ణోద్ధరణ చేసిన మహానుభావురాలు...

నాడు కన్నడిగురాలు గుడి కడితే....

నేడు తమిళులు (తమిళులనే ఎందుకు మన తెలుగువారు కూడా బోలెడంత మంది అక్కడికి వెళతారని ఎవరైనా ఆక్షేపించొచ్చుగాక....) ఆ మహానుభావుణ్ణి బతికిస్తున్నారు....

మనం మాత్రం ఆయన్ను మరచిపోయాం...

ఎవరో కొంతమంది సంగీతకళాకారులకు తప్పించి...

త్యాగరాజు తెలుగువాళ్ళలో ఎంతమందికి తెలుసు?

ఈ తరానికి?

త్యాగరాజు తెలుగువాడని ఎంతమందికి తెలుసు?

ఆయన వంశం తెలుగునేలపై ఎక్కడ ఉండేదో ... ఎంతమందికి తెలుసు? 

అయినా తెలుగువాళ్ళుగా మనకు మనవాటిపై ప్రేమవేటిపై ఉందని?

అసలు మనవంటూ మనకు ఏమున్నాయని?

తమిళులకు ఇడ్లీ సాంబారు... లుంగి ఉన్నట్లు...

మనకంటూ ప్రత్యేకం ఏమైనా ఉందా?

ఉన్న కూచిపూడిని... పద్యాన్ని.... అవధానాన్ని.... ఎన్నడో ప్రదర్శన వస్తువుగా పరిమితం చేశాం....

ఇది తెలుగువాళ్ళ స్పెషల్ అని చెప్పుకోవటానికి... ఇతరులు గుర్తించటానికి...

ప్రత్యేకం ఏముందని?

కొట్టుకోవటం... తిట్టుకోవటం... బహుశా ఇదే మన స్పెషాలిటీ...

జగమెరిగిన జర్నలిస్టు... జి. కృష్ణగారు ఓ మాటన్నారు...

అప్పట్లో డర్బన్ (దక్షిణాఫ్రికా)లో తెలుగువారంతా కలసి ఓ వీధికి ఓరుగల్లు అని నామకరణం చేశారంట....  ఇది తెలిసి చాలా సంతోషమేసింది అని అన్నారాయన...

సంతోషం ఎందుకంటే... డర్బన్లో వీధికి ఓరుగల్లు అని పెట్టినందుకు కాదు...

తెలుగువారంత ‘కలసి’ ఒకే పేరు పెట్టినందుకు అని  కృష్ణ గారి ముక్తాయింపు....

బాగుందిగదూ...... బాపులాంటివారికి కూడా ఇన్నిరోజులు పద్మశ్రీ అవార్డు రాలేదని....

ఇప్పుడు కూడా తమిళనాడు కోటాలో వచ్చిందని గుర్తించలేని తెలుగువాళ్ళం మనం...

కాబట్టి త్యాగరాజు తెలియకపోవటంలో తప్పేం లేదు....

బహుశా నాడు త్యాగరాజైనా... నేడు బాపైనా...  ముందుచూపున్నారు కాబట్టే ... ముందే తమిళనాడెళ్ళిపోయారు....

ఎందరో మగానుభావులు.... (‘హ’ను తమిళులు ‘గ’గా పలుకుతారు. అస్సలు పలకని దానికంటే ఏదో ఒకటి పలకటం మేలుకదా...)  అందరికీ వందనాలు అని వణక్కం పెట్టుకోవటం తప్పించి....   

అంతకుమించి ఏం చేయగలం మనం?